Wat is de tijd toch snel gegaan, mijn 6 weken zitten er alweer bijna op...
Ik zal jullie vertellen over de laatste dagen van mijn week 5 en de rest van mijn 6e week..

Vrijdag (24 oktober) weer vroeg opgestaan voor een dagje Bethesda. Eerst met Sabrina naar de supermarkt gegaan om boodschappen te doen voor de ingrediënten voor Ugali (keniaans gerecht) wat we gingen maken. Alle boodschapjes gescored en op naar Bethesda... Sabrina vertelde me dat Florence (één van de juffrouwen) aan haar had gevraagd of ze vrijdag mee wilde naar de Primary School voor de de kinderen tussen 5-8 jaar. Sabrina zei tegen mij, moeten maar even kijken of dat lukt i.v.m. dat we Ugali gingen maken. Rond uurtje of 09.00 / 09.30 kwamen we aan bij Bethesda en er waren geen kinderen.... geen juffrouwen.... vreemd. Uiteindelijk na telefoontje zijn we richting de Primary School gegaan samen met Florence (de juffrouw bij Bethesda).

De kinderen tussen de 5-8 jaar zitten ongeveer 1 jaar bij Bethesda op school en krijgen daar les. Na ongeveer 1 jaar worden ze (als het goed is) overgeplaatst naar de Primary School. Ze moeten hiervoor eerst een examen afleggen en als ze die halen kunnen ze naar de Primary School. Als ze het examen niet halen, gaan ze weer voor een jaar naar Bethesda en doen dan volgend jaar opnieuw examen.

Het was erg intressant om te zien naar welke school de kinderen gaan nadat ze een jaar (of langer) bij Bethesda zijn geweest. De school was wel één al goas, maargoed dat ben ik nu wel beetje gewend..... hier in Afrika is het heel anders dan in Nederland.

Toen we er waren wouden de kinderen (die al daar op school zaten) erg graag hun klas laten zien aan Sabrina en mij. Het waren ongeveer 50 kinderen en het leek wel alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien, allemaal schreeuwen, handje vast willen houden, aan je trekken, vragen hoe je heet, zich voor willen stellen... Sabrina en ik hadden beide ongeveer iets van 25 kinderen om ons heen staan en konden niet eens meer een kant op. Florence (de juffrouw van Bethesda) kwam ons redden en sprak in Ki-swahilli tegen de kinderen dat ze ons "met rust moesten laten". Uiteindelijk waren we weer in een klas met alleen de juffrouwen en daar werden we met rust gelaten. Hahah, het was weer een hele nieuwe ervaring. Zoals sommige al wel als reactie hebben gegeven, Elke dag maak ik hier wel weer wat mee.. !!

Rond een uurtje of 13.00 richting de stad gegaan, er was een social georganiseerd door Projects Abroad. Dit keer was het een les Ki-swahilli (de taal) leren. Het was erg leuk en ik kan nu in het Ki-swahilli zeggen, hoe ik heet, waar ik vandaan kom en wat mijn leeftijd is.

Mijn naam is Hester Sanberg : Jina langu ni Hester
Ik kom uit Holland : Nimetoka Holland
Mijn leeftijd is 25 jaar : Nina miaki ishirini na tano

Zaterdag (23 oktober) is het me ein-de-lijk gelukt om een keer te slapen tot 10.30 en niet om 07.00 klaar wakker te zijn... heerlijk relaxed ochtendje en niet zoveel gedaan. Het was een zonnige dag dus lekker paar uurtjes in de zon gelegen..... Zondag (24 oktober) ben ik optijd opgestaan om richting het zwembad te gaan met Heleen (belgisch meisje die hier vlakbij in een gastgezin woont). Je kan hier op zondag ook niet echt uitslapen, want om 05.30 beginnen ze hier buiten te schreeuwen en zingen tot ongeveer 14.00 in de middag. (Het zijn de mensen van de kerk die je hier dan hoort). Ik heb het geprobeerd op te nemen maar dan hoor je het heel zachtjes... Het lijkt net of ze ongelofelijke ruzie met elkaar hebben, echt heel apart! Na een paar uurtjes aan het zwembad te hebben gelegen zijn we naar een salon gegaan want Heleen wou graag pedicure. Ze doen het hier heel uitgebreid en je betaald maar 600 shilling (ongeveer 6 euro). In de avond heb ik hapje gegeten in de stad met Heleen, Louise, Deanna en Emily. Daarna hebben we bij Heleen lekker een wijntje gedronken op het balkon. Super dagje!

Toen ik wou gaan slapen, heb ik nog een sigaretje gerookt met David (mijn huispapa). Normaal praat hij helemaal niet veel, maar nu allemaal vragen stellen.... opeens een KEIHARDE KNAL... ik schrok me wezeloos!!! (David had een tank gebouwd in de achtertuin voor water) Ineens een ongelofelijke waterval langs het huis, de tank was ontploft!! Normaal hoor je hier beetje vogeltjes fluiten en honden blaffen, that's it... Gelukkig was het snel opgelost en kon ik gaan slapen. Maandag (25 oktober) dagje Bethesda en daarna naar het kantoor gegaan om mijn laatste feedback formulier in te vullen.. was erg raar om mijn laatste feedback in te vullen, toen kwam naar huis gaan toch wel erg dichtbij!

Dinsdag (26 oktober) dagje Bethesda en we hadden een meeting omdat op deze dag alle stafmembers en vrijwilligers er waren en zij mij gedag konden zeggen. Erg veel lieve woorden en bedankjes... was erg lastig, ook al was het nog niet mijn échte laatste dag. Ze vertelde mij dat ze veel aan me hadden gehad en dat het te vroeg was dat ik weer terug ging maar heel blij waren dat ik bij Bethesda had gewerkt, etc etc. Ja, dat doet je toch wel wat...

Afgelopen vrijdag zijn de kinderen naar de Primary School geweest en dinsdag vertelde Florence (de juffrouw) ons dat alle kinderen het examen niet hebben gehaald. Wij (Sabrina, Louise en ik) keken allemaal erg verbaasd. Van sommigen kinderen weten we gewoon dat zij het examen makkelijk halen. Wat blijkt nou, de school heeft de kinderen te lage cijfers gegeven. Ze moeten 20 vragen beantwoorden en als ze er 10 goed hebben, slaag voor je examen. De school heeft de kinderen bijvoorbeeld een 8 gegeven terwijl ze 13 punten hadden gescoord. De school wil geld van de ouders en wil anders de kinderen niet toelaten op de school. Maarja, de ouders hebben hier niet genoeg geld voor...
Toen ik dat hoorde, pff... ik kon het niet geloven. De kinderen willen hier zo graag naar school, maar door dit soort dingen hebben veel kinderen geen toekomst... Echt heel sneu!!

Woensdag (27 oktober) was mijn laatste dagje @ Bethesda aangebroken. Ik stond op en dacht, wow... dit is dan mijn laatste dagje op mijn werk hier. Heel vreemd...
Aangekomen bij Bethesda, de kindjes zijn altijd zo blij en staan je al op te wachten op het grote grasveld en schreeuwen je naam... zo lief! Dat ga ik echt missen... de kindjes die zo graag willen knuffelen, spelletjes willen spelen, je handje vast willen houden. En wat ik zo ontzettend mooi vindt is dat de kinderen hier zo graag naar school willen, en hiervoor dan ook nog ongeveer 6 kilometer (heen er terug) voor lopen. Ik had ballonnen, snoepjes en meegenomen om een soort van "feestje" te geven dat ik weg ging en de kinderen het hier ook begrijpen dat ik niet meer terug zou komen. Het was helemaal geslaagd, de kinderen hebben super veel lol gehad met de ballons en kreeg 1000 bedankjes van de kinderen... kwamen elke keer naar me toe en zeiden dan in Ki-swalli bedankt... We hebben tussendoor nog Ugali gemaakt met Rose in de keuken, was erg leuk om te doen en om te leren.. het smaakt niet echt ergens naar, maar wij hadden ei, tomaat, uitjes enzovoort erbij. Dat eten ze hier dan met hun handen... weer een nieuwe ervaring. Rond een uurtje of 14.30 was de tijd aangebroken om iedereen gedag te zeggen... Toen Amanda (één van de zweedse meisjes) tegen me zei, de kinderen zullen je wel erg gaan missen, brak ik ... en stroomde de tranen over me wangen, keek alle kindjes nog een keer aan... Pff ! Had niet verwacht dat ik het zo moeilijk zou hebben, maar ga de kinderen en alle andere medewerkers erg missen!!!
Helaas komt aan een leuke tijd, altijd een eind.....

Vandaag heb ik lekker een dagje vrij, om mijn koffer in te pakken etc... Vanavond ga ik uiteten met alle vrijwillgers, een goodbye dinner voor mij en nog een andere vrijwilliger.

Morgen ga ik met Sanne mee naar het ziekenhuis om te kijken wat voor werk zij daar allemaal verricht. In de middag heb ik een afspraak bij een salon voor een hot-stone massage.... en s'avonds heb ik een etentje met Sanne en Sabrina. Zal erg moeilijk zijn om deze 2 meiden gedag te zeggen.

Zaterdag wordt ik dan rond 14.00 opgehaald en ga ik richting Nairobi voor nachtje slapen in het guesthouse.. zondag moet ik namelijk al rond 05.30 (3 uur van te voren) op het vliegveld zijn.....

De tijd is echt voorbij gevlogen.... ik weet nog wel dat ik het zo spannend vondt om het te gaan vertellen op mijn werk en dat was begin Juli... en dat ik op het vliegveld stond en tranen stroomde over me wangen en bij mezelf dacht, waar begin ik aan? Kan ik dit wel? Red ik mezelf wel in m'n eentje?

Ben mezelf zeker in de eerste week tegen gekomen maar ben toch ook best trots op mezelf dat ik heb doorgezet. Ik heb hier een SUPER GIGANTISCH FANTASTISCHE MOOIE tijd gehad die ik mijn hele leven niet meer zal vergeten!!!!!

Liefs mij !

Ps. Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op mijn verhalen en foto's! Super leuk! Jullie mogen natuurlijk op dit verhaal en de foto's ook reacties geven, daarvoor is mijn blog ! :)