Vandaag niet zo'n vrolijke dag want vanochtend is Amy vertrokken, haar weken zijn voorbij en gaat terug naar Canada. Het was heel moeilijk om afscheid te nemen en moesten beide erg huilen. Je bouwt toch een band met elkaar op en Amy en ik konden erg goed met elkaar over weg.... nu ben ik weer alleen in het huis... erg stil hier nu...

Ik zal over mijn 4e week en 5e week vertellen...

Vorige week vrijdag (17 oktober) ben ik mee geweest naar de werkplek van Amy, super intressant om ook een ander weeshuis te zien. Bij het weeshuis waar Amy werkte zijn ongeveer 11 kinderen waarvan 4 gehandicapte kinderen. Het was een erg leuke ochtend. Zo zo zie je ook hoe het ergens anders gaat. Het is wel een verschil met het weeshuis waar ik werk. Bij mijn werkplek zijn veel meer kinderen en is er niet echt een structuur op de dag. Ze bekijken op de dag wel wat we gaan doen en gebeurt het vandaag niet, dan morgen wel. Bij de werkplek van Amy hebben ze veel doen, zoals kindjes eten geven in de ochtend, kinderen in bad doen, met de kinderen buiten spelen. Van alles te doen en de tijd gaat dan ook een stuk sneller. Het was erg intressant en leuk om mee te zijn geweest naar de werkplek van Amy.

In de avond zijn Amy, Sabrina, Sanne en ik uiteten geweest en hebben heerlijk gegeten. Daarna zijn we nog even een drankje gaan doen bij Rafikiz, een soort van discotheek. Zo vergeet je weer even alle moeilijke momenten, die je hier meemaakt.

Zaterdag (18 oktober) ben ik samen met Amy naar een shop geweest waar wij ons haar in hebben laten vlechten. (zie foto's). We wouden nog naar een markt gaan om leuke souveniers te kopen maar ons haar in laten vlechten duurde iets langer dan wij dachten.
Het duurde 3 uur per persoon dus hebben daar in totaal 6 uur gezeten, ja dat was een lange zit. Maar wie mooi wil zijn............................ Daarna lekker een hapje gegeten in de stad. Toen we terug kwamen van ons dagje weg waren de kinderen van Nancy & David hier op bezoek en hebben met hun kennis gemaakt. David (onze huispapa) had tegen Amy verteld dat hij een geit had gekocht en dat die zaterdag zou komen. Ik zei al tegen Amy, wedden dat die niet lang leeft, die eten ze vast als de kinderen komen. En ja hoor, zaterdagochtend zaten we aan het ontbijt en Nancy vertelde ons dat er een man was om de geit te slachten. 5 minuten daarvoor zagen we nog een geit door de tuin springen en daarna was een geen levende geit meer... weer een hele ervaring opzich!

Het was erg leuk om kennis te maken met de kinderen van Nancy, en één van haar dochters had een dochtertje van 2,5 jaar en kwam elke keer onze kamer binnen stormen en wou maar al te graag met ons op de foto.

Zondag (19 oktober) hebben we ontbeten met de kinderen van Nancy en zijn daarna weer lekker een dagje gaan zwemmen bij het hotel met nog andere vrijwillgers en hebben met z'n allen gelunched bij het zwembad. Dit keer hadden we geluk want we hebben de hele dag zon gehad, af en toe een paar wolken maar dat was ook wel lekker.

Waar ik me toch elke keer weer over verbaas is dat het verkeer hier echt een gaos is. Alles rijd kris kras door elkaar heen en je moet oppassen waar je loopt, iederen toeterd naar elkaar. Soms is het om elkaar te groeten, soms omdat er iemand in de weg rijd, soms dat er iemand niet door rijd. Je maakt heel wat mee hier.

En als je hier over straat loopt hoor je zo goed als 10x : SISTER SISTER, HOW ARE YOU, HOW ARE YOU of MUNZUNGU MUZUNGU (muzungu betekend blanke), maar strak gezicht en gewoon doorlopen. Net doen alsof je gek bent. Wat ze ook wel doen is je arm vast pakken en dan willen ze een gesprek met je aangaan.. heb het 1 keer meegemaakt en draaide me om en zei; don't touch me. Helaas werkte het niet, en moest het zo goed als 4 keer tegen hem zeggen. Dit soort dingen zal ik absoluut niet gaan missen.

Maandag (20 oktober) nationale feestdag, dus lekker een dagje vrij. Amy en ik wouden gaan zwemmen maar het was niet zulk mooi weer, beetje bewolkt. Zijn richting stad gegaan en zijn eerst naar de markt geweest. Als je hier op de markt bent, hebben ze allemaal shops met (zo goed als) dezelfde soort souveniers. Ze hebben geen prijzen voor de spullen maar je kijkt wat je wil hebben en dan zeggen zij eerst een prijs. Als je het er niet mee eens bent geef jij een prijs aan wat je ervoor wilt betalen... ( zo weinig mogelijk natuurlijk haha).
Ik had een hele mooie tas gezien (uiteraard een tas, voor mijn collectie die nog niet groot genoeg is). De man van de shop zij 3500 shilling (ongeveer 35 euro) Ik vond dat veel te duur natuurlijk en wou hem hooguit 10 euro (1000 shilling) ervoor geven. Ik begon met 800 shilling (8euro) maar dat vondt hij veel te weinig. Amy en ik zijn uiteindelijk weg gelopen naar een park om een sigaretje te roken. De man kwam achter ons aan naar het park, om mij de tas te verkopen. Heb uiteindelijk voor de tas 900 shilling (9 euro) betaald. Whoehoee!!

Toen we thuis kwamen en ik de 2e poort hier wou openen zag ik in mijn ooghoek een onwijs groot harig beest. Ik dacht eerst dat het een hond was, want die hoor je hier in de omgeving heel vaak blaffen maar nee, het was een GIGANTISCHE AAP!! Ik wou snel de poort in en Amy, nee nee laat me eruit ik wil een foto maken van dichtbij. Het enigste wat ik dacht snel naar binnen voordat die aap in huis zit .... oke, alle moed bij elkaar verzameld en voor Amy de poort geopend zodat ze een foto kon maken. De aap klom over het grote hek en daarna was die weg maaaaaaaaaar Amy heeft een foto kunnen maken.

Dinsdag (21 oktober) weer vroeg opgestaan en richting werk, dagje Bethesda. Leuk om alle kindjes weer te zien, ik had ze vanaf donderdag al niet meer gezien omdat ik vrijdag met Amy mee was geweest naar haar werkplek. In de avond hadden we een etentje voor 4 vrijwillgers die deze week weer terug naar huis gaan, onder andere Amy.
Amy en ik wouden nog even naar een winkel want hadden daar leuke dingen gezien. We dachten bellen een tuktuk (dan wordt je namelijk bij je bestemming afgezet).
Soms beetje lui hé haha.
We hadden gevraagd om de meneer van de tuktuk ons om 18.30 op kwam halen.... maarja, zoals ik nu wel gewend ben in Kenia is dat je er niet vanuit hoeft te gaan dat diegene optijd komt, en ja hoor na een half uur wachten kwam eindelijk de tuktuk en konden we richting de stad. In de avond toen we thuis waren en Amy in bed lag ben ik sneaky naar de huiskamer gegaan met slingers en ballonnen, want woensdag 22 oktober was het de verjaardag van Amy en is ze 30 jaar geworden. Ze wou niets doen aan haar verjaardag maar dat kon ik natuurlijk niet ongestoord voorbij laten gaan.
Ze zag het s'ochtends bij het ontbijt en vondt het super leuk.
Woensdag (22 oktober) ben ik een dagje thuis gebleven want voelde dinsdag ook al niet lekker, erg hoofdpijn en beetje koorts.

Gelukkig voel ik me nu weer wat beter.... Heb mijn vlechtjes eruit gehaald want het was super zwaar en kreeg er erg hoofdpijn van. Heb nu alleen de linkerzijkant van mijn haar nog in vlechtjes. Oh wat hebben Amy en ik gelachen toen we de vlechtjes eruit gingen halen, ik leek wel een poedel met mijn haar.....

Morgen ga ik met Sabrina Ugali (een keniaans gerecht) maken bij Bethesda, Rose die in de keuken werkt gaat ons dat leren. Het weekend heb ik niet zoveel plannen, beetje relaxen en in de zon zitten denk ik .... elk weekend druk geweest sinds ik hier ben, dus mijn laatste weekend spendeer ik lekker bij huis.. Misschien veranderen mijn plannen voor het weekend nog, je weet maar nooit !

Het is weer een heel verhaal geworden, maar als ik aan het typen begin, wil ik zoveel vertellen...

Maandag is het alweer mijn laatste week hier... ga er nog even goed van genieten, en natuurlijk vooral ook van het weer genieten, want dat zal vies tegen gaan vallen denk ik!

Ps. Jullie mogen allemaal reageren op mijn verhalen & foto's hoor! Hoe meer reacties, hoe leuker!

Tot blogs
Liefs mij -xxx-